NOSTALJİ

Kızıma "evladım" diye seslenmeye bayılıyorum:

"Evladım bi su getiriver" (hiç getirmedi şimdiye kadar ama olsun tınlaması hoşuma gidiyor)

"Ödevini yaptın mı evladım?"( bu da pek olmadı aslında, tüm ödevleri beraber yaptığımız için. Birinci sınıftan nefret ediyorum, ıykk)

"Evladım çorabını giy, üşüteceksin" (ha işte bunu çok sık söylüyorum:))

"Koşma evladım komşular gelecek" (ama o 33 numara ayaklardan o hayvani sesler nasıl çıkıyo ya)

"Evladım, sen de merhaba desene. Bak çocuk seninle tanışmak istiyor" (peh çok da fifi)

"Hadi evladım, hadi hadi" (bu "hadi" kelimesi var ya, bence anne olunca otomatik yükleniyo bünyeye. Yani hiç demiyorsam sabahları en az bi 75 kere diyorumdur herhalde)

Çok babannevari di mi? Evet biliyorum ama ben çok seviyorum ya. Nostalji, yani geçmişe özlem dedikleri bu olsa gerek. Yani başka ne olabilir ki? Evet evet kesin bu