DOLMUŞ AŞKINA

Yağmurlu bir akşam okul çıkışı yarım saat dolmuş bekleyince Derin: "Sevdiğim yok ama uzaktan sevip sevdiğinin sana yüz vermemesi nasıl bi'şey anladım ben anne. O boş gibi görünen dolmuşlara ümitle bakarken beni kale almayıp yanımdan nasıl  hızla geçtiler biliyor musun?"

Yağmurlu bir akşam ergen kızı eve yarım saat geç gelip bu hikayeyi anlatınca ben: 😳

Dolmuş aşkına!!! 😁😁😁

Yaşam dersleri almak için Hindistan'da aşrama kapanmana gerek yoktur. Bazen basit ev hallerin bile aydınlanmanı, senin realitenin ötesindeki gerçekleri fark etmeni sağlar. 

Misal; mor battaniyenin altından çay koymak için ayağa kalkıp, salonda anlamsızca duran tuzluğu eline alır, su ısıtıcısına suyu koyarsın fakat dönüş yolunda, çalışırken aniden duran 15 yıllık emektar çamaşır makinesinin çalıştırma düğmesine bininci kez basarsın. Geçerken kızının odasına uğrayıp tuzluğu onun masasına bırakır, banyoda nedensiz yere saçını düzeltirsin. Yolda karanlığı dost bilerek oyun olsun diye pusu kuran kediyi ıslak mama vermemekle tehdit edip kıçına bir şaplak atar, ışığı yakmak yerine, patinaj yaptırmayı seven koridordaki ufak kırmızı halıyla cebelleşip, bazen bir orkestradan bile güçlü ses çıkaran buzdolabından küçük soğuk yeşil soda şişesini alarak neşeyle yerine oturursun! 

Hayat çoğu zaman farklı bir niyetle harekete geçmene rağmen ilk amacından çok uzak şeyleri deneyimlemeni sağlar. Çay içecekken sodayla yerine oturduğunda, çamaşırları buzdolabına yerleştirmediğine şükredersin. Kızının masasına bıraktığın tuzluk şimdi olmasa bile bir gün mutlaka işe yarayacaktır. İşte bunlar hep aydınlanma☺

Mor Battaniye Altı Zihin İçi Sohbetleri Şubat 2017

"Hadi" dedim "kalk saat 6:50" oldu!" "Hayır" dedi "ben 6:51'de uyanıyorum, saatimi kurdum senin beni uyandırmana gerek yok!". "6:51 ne ola ki?" dedim. Kendine verdiği ödül bir dakikaymış. 7:29 da gelen servisini dolayısıyla da daha şafak sökmeden çocukları ayağa diken okulu protesto ediyormuş. Hay Allahım Derin yaaa😂😂😂

"Yalnızlık ve tek başınalık arasındaki farkı biliyor musun?" diye sordum kendini yalnızlık denizinde boğulmaya terk eden 12 yaşındaki ergen kızıma
"Evet." dedi
"Anlatsana biraz" dedim ufak da olsa bir farkındalık yaratmayı umut ederek.
"Tek başınalık kendi seçimindir. Bazen zevkli bile olabilir, yalnızlığınsa sorumlusunun başkaları olduğunu düşünürsün. Terk edildiğini sanırsın. Acı vericidir."
"Peki sen de şu yaşadıklarında tek başınalığının keyfini çıkarsan olmaz mı biraz?" diye sordum.
"Hayır" dedi, "Şu an yalnızlığımın sebebi olarak başkalarını suçlamak istiyorum."
Öyle şaşkın şaşkın baktım yine ben. Kimin farkındalığa ihtiyacı var Allah aşkına! Geçen konuyu konuşurken arkadaşlarımdan biri "Baba Çınar ağacı gibidir, meyve vermese de gölgesi yeter" sözünü hatırlattı. Ergen kızımla ilişkide Çınar ağacı gibi olmaya karar verdim. Dilsiz, meyvesiz ama kökleri magmaya, dalları gökyüzüne kadar uzanan, gölgesinde dinlendiğin, kucağında huzur bulduğun, kocaman bilge bir çınar ağacı...

Saat 6:40 gibi bir şey. Gözlerim yarı kapalı olduğu için telefonun saatini ancak bu kadar görebiliyorum. Kendimi tuvalete taşımam lazım. Akşam yediğim karpuz boş durmamış, beni sıkıştırıyor. Karpuzun nasıl olup da sıvı halini koruyarak tekrar top şeklini alıp mesaneme yerleştiğini merak ediyorum. Hayır hamileliği hiç özlememişim ve evet küçük parmaklar feda etmek içindir. Ben de kapının eşiğine vurmak suretiyle sağ küçük parmağımı feda ediyorum. Gelecekte küçük parmaklarımız olmayacakmış haberiniz olsun bu arada, doktor olan bir arkadaşım söylemişti. Hatta neredeyse varlığı mikroskopla görülebilecek küçük parmağıma yarı tiksintiyle bakıp “sen evrimin bir parçasısın yakında küçük parmaklara ihtiyaç duyulmayacak” demişti de tuhaf bir gurura kapılmıştım evren beni seçti diye. Acısını dindirmek için ayağımı avucumda sıkıp bir yandan da sıçrayarak kendimi tuvalete atıyorum. Acısını dindirmek için ayağımı elime alıp sevgiyle sıktığım gibi kalbimi de sıkabilsem keşke diye geçiriyorum içimden.

Kalbimi sıkamıyorum ama bacaklarım ve popomun bir kısmı ıslak klozetin üzerine yayılınca dişlerimi sıkıyorum. Baba ya…Unutmuşum ben erkeklerin klozetin kapağını kaldırmadıklarında kapağa damlattıklarını. Ve ayakta işeyemeyen zavallı dişilerin bu damlalardan nasibini aldıklarını. Bir hışımla salona gidip “Baba lütfen bundan sonra klozetin kapağını kaldırır mısın tuvaletini yaparken? Gerçekten çişin bacaklarıma bulaşmasından nefret ediyorum” demek istiyorum öfkeyle. Ama onun yerine “Ne kadar sallarsan salla dona düşer son damla” diyorum kendi kendime. Sabahın köründe, kocayla yapılacak kavgayı babayla yapmayım diye çişli klozette oturup kendi kendine kıkırdayan bir deliyim ben. Ayrıca karpuzun kendini kanalizasyona bırakması tahminimden uzun sürüyor. Bana dakikalar gibi gelen bir süredir buradayım.

Kolumu biraz daha uzatabilsem şu şampuana uzanabilir miyim ki acaba? Bu arada hazır fırsat yakalamışken tüm şampuan arkası yazıcılarına sesleniyorum. Bence muhteviyattan daha eğlenceli şeyler yazmalısınız. Ne bileyim “Azimli sıçan betonu deler” gibi motive edici sözler ya da kıssadan hisse hikayeler filan belki. Okunmuyor sanıyorsunuz ama yanılıyorsunuz. Tuvalette elimiz kolumuz bağlıyken bazen çok sıkılıyoruz ve şampuanların, saç kremlerinin içeriklerini ezberliyoruz biz. Hatta bu konuda uzmanlığı olanlar bile oluyor. Onlar artık çoğu zaman duş jellerine filan geçmiş oluyorlar.

Aaa hala orada bu arada. Göz göze geliyoruz. Daha doğrusu benim gözlerim onun üzerinde. Ne zamandır orada acaba üç gün mü oldu? Ya da beş? Milim kıpırdamamış. İçinden diş macununu çıkarıp dolabın üzerine koyarken bir süre sonra sıkılıp orayı terkedeceğini, yürüyüp gideceğini ummuştum. Ama yürümemiş. Diş macunu kutuları yürümüyordur belki de. Eğer yürümüyorsa bir süre sonra kendini imha ediyordur herhalde. Acaba kaç yüzyıl sürüyordur doğada yok olmaları? Evin çocuğu biliyor bence. Kılını bile kıpırdatmayıp ona söylenen hiç birşeyi asla yapmadığı, mesela bu kutuyu çöpe atmayı aklından bile geçirmediğine göre, onun bir süre sonra kendi kendini imha edeceğini biliyordur. Ya da belki de çocukların gözünün önünde bir perde vardır. Etrafta olan dağınıklık filan gibi şeyleri asla görüp farketmemelerini sağlıyordur. Bu perde anne olunca kalkıp gözler keskin birer dağınıklık ve çöp sensörlerine dönüşüyordur bilemiyorum. Baba olunca perdede yapısal bir değişiklik olduğunu sanmıyorum bu arada. Neyse sonuçta evin annesi olarak bu kutuyu yürütmek benim görevim tıpkı kendini yıkayamayan çamaşırları yıkamak, hareket edemeyen bulaşıkları makinaya dizmek, kendi kendini temizleyemeyen evi süpürüp silmek ve ayıklanıp bir çırpıda kendini pişiremeyen sebzeleri pişirmek benim görevim olduğu gibi.

Bak yine sırıtıyorum. Evrenin son halkası olduğundan küpküçük parmaklı, kalbini de acıyan ayağı gibi eline alıp iyileştirmek isteyen, şampuan arkası okuyup, diş macunu kutularının yürüyebileceğine inanan, bir erkekle yaşamanın tuhaflıklarını unutmuş ve ev işlerine uyuz olan bir anneyim ben! Bir mesane boşaltım süresince tüm hayatım bir film şeridi gibi zihnimin kıvrımlarından akıp gidiyor. Belki de ölmek böyle bir şeydir. Hadi kalk felsefe yapma duş al duş!!!

ÖZBENE HİTABE

Ey öz benliğim,

Birinci vazifen tüm istikbalini, tüm benliğini ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir.

Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel, senin, en kıymetli hazinendir. İstikbalde dahi, seni bu hazineden mahrum etmek isteyecek, ailevi ve harici bedhahların olacaktır. Bir gün, benliğini koruma görevini üstlenir, zorlu durumlarda mevcudiyetini koruma ve müdafaa etme durumuna düşersen, vazifeye atılmak için, içinde bulunacağın vaziyetin imkân ve şerâitini düşünmeyeceksin! Bu imkân ve şerâit, çok nâmüsait bir mahiyette tezahür edebilir. Varlığına ve bütünlüğüne kastedecek insanlar, bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili olabilirler. Bu insanlar cebren ve hile ile seni değersiz hissettirip, korku içinde bırakarak aziz benliğinin bütün hücrelerine acı ve yetersizlik hisleri aşılamış, yıllarca oluşturduğun tüm koruma duvarlarını yıkmış, tüm korkularını harekete geçirmiş, ruhunu savunmasız bırakmış ve fiziksel bedeninin her köşesini bilfiil işgal etmiş olabilir. Bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, ruhunun, zihninin ve bedeninin üzerinde söz hakkına sahip olduğunu iddia edenler gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içinde bulunabilirler. Hattâ bu şahıslar şahsî menfaatlerini, özünün istek, arzu ve geleceğe yönelik tüm planlarının üstünde tutabilir. Tüm varlığın ruhsal çöküntü içine girmiş ve ne yapacağını bilmezlik içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.

Ey tek gerçekliği kendi olan, tek başınalığının keyfini çıkarıp bundan keyif duyan, özünün evlâdı! İşte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen kendi benliğini koruyup, kendini olduğun halinde sevip kabul etmek , yetersiz ve değersiz olduğun fikrinden kendini kurtarmaktır! Muhtaç olduğun kudret, yüreğindeki asil öz sevgide mevcuttur!

Mekan: Evin salonu

Zaman: Dün akşam

Kişiler: Anne (40) , Kızı (11)

Sahne: Anne ve kız en sevdikleri ve IKEA'nın 13 kişilik olduğunu iddia ettiği tek koltuklarında yayılmış animasyon filmi Shrek'in başlama saatini beklerken, zorla dayatılan milyonlarca reklamı seyretmek zorunda kalmakta, ve her çıkan reklama saçma sapan yorumlar yapmaktadır.

Anne: Bence bu reklamdaki çocuk çok yakışıklı

Çocuk: Bence sen herkesi yakışıklı buluyorsun

Anne: Bence sen de hiç kimseyi beğenmiyorsun

Çocuk: Belki kalbi güzel değil. Belki de bu dış görünüşün altında çok korkutucu bir insan var!

Anne: Ama beğenip yakınlaşmadan da nasıl bir insan olduğunu anlayamazsın

Çocuk: Doğru anlayamazsın

Anne: E peki nasıl tanıyacaksın karşındakini?

Çocuk: Güzel çirkin demeden herkese aynı şansı vererek

Anne: Demek evde bir Mevlana yetiştiriyorum!

Çocuk: Efendim?

Anne: Yok bir şey, utandım biraz sana bok atasım geldi

Çocuk: Anne!!!

Anne: Peki Shrek yakışıklı mı?

Kıkırdamalar, gıdıklamalar eşliğinde annenin düşüncelere dalmasıyla sonuçlanan bir anne kız akşamı ve yine alınan dersler....